Het is weer november. Dat betekent wel wat. Bijvoorbeeld dat er weer een heel contigent aan wannabe-schrijvers bezig is met NaNoWriMo (National Novel Writing Month), dat de winter het land aan het binnensluipen is, dat de dagen een stuk korter lijken en dat we weer zin krijgen in warme chocolademelk. Het betekent ook dat ik zin heb in een nieuw jaar met een nieuwe lente, zon en warmte en gezelligheid en kerstfeestjes, maar dan zonder kerst, dat ik somberder ben dan de rest van het jaar, maar wel kan genieten van alle lichtjes in de stad en het feit dat je weer lekker kaarsjes aan kan doen als je thuiskomt. November en december zijn voor mij de twee maanden dat ik mezelf het meest tegenkom, dat ik iedereen stom en heel erg lief kan vinden, de maanden waarin alle emoties zijn samengepakt.
Wat kan je er aan doen? Een van mijn favoriete antwoorden op deze vraag: een winterslaap. Er zijn veel van mijn favoriete dieren zoals beren en eekhoorns die een winterslaap houden. Een andere oplossing komt ook uit het dierenrijk: trek naar het Zuiden. Even opgezocht, mijn favoriete vogels migreren ook, de pelikanen gaan vanuit de Balkan in de winter naar Oost-Afrika. Gelijk hebben ze. Een derde oplossing is dan weer echte een oplossing die alleen mensen kunnen verzinnen: verdrink je emoties in alcohol. Deze oplossing is op zich uitvoerbaar, en misschien doet het ook wat het moet doen, maar het is een dure oplossing die zwaar op de rest van je leven kan drukken omdat er gezondheidsschade kan optreden.
Hoe doen die mensen dat die meedoen aan NaNoWriMo? Hebben die niet een baan? Hebben die meer uren in een dag? Hoeven ze nooit te slapen? En wat nog veel belangrijker si: hoeven ze nooit iets aan te passen aan de teksten die ze schrijven? Echt, kan er na een maand gewoon een boek worden gepubliceerd met wat ze getypt hebben? Ik geloof er niets van, maar ik ben er dus nog niet achter wat ze wel doen. Mij lukt het al jaren niet om het aantal van 50.000 woorden in een maand te halen. Als ik reken met 5 dagen per week voor november, dat is 5 dagen keer 5 weken, 25 dagen. Dan moet ik dus per dag 2000 woorden schrijven. Hoe dan? Waarover dan? En dan gaat iemand dat daarna ook nog lezen? Dat geloof je toch zelluf niet (kijkt over haar leesbril met een blik van ‘ ben je helemaal uit je plaat geschoten’?). Ik geloof het in ieder geval niet. Als niemand al een blogje van 450 woorden van me wil lezen, waarom zouden ze dan nu ineens 200 woorden per dag van me gaan lezen. Die 2000 woorden zullen waarschijnlijk ook helemaal nergens over gaan, want waar zou ik in ‘ s hemelsnaam 25 dagen interessant over kunnen schrijven in 200 woorden per dag? Precies, jij weet het ook niet, dus hoe moet ik het dan weten.
Seth Godin, maken van opmerkelijke producten. Zonder uitgever, want hij was eruit gegooid bij zijn vorige uitgever omdat het boek dat ze hadden uitgegeven niet goed had verkocht. Het kwam uit na 9/11 en deed het inderdaad niet zo goed, want de timing was om het voorzichtig te zeggen niet optimaal. Het boek dat hij daarna zelf uitbracht heeft hij zelf vermarket (is dat nou een echte uitdrukking – anders zou het wel zo moeten zijn). Hij stuurde het boek naar mensen die 5 dollars naar hem overmaakten waarmee hij break-even speelde. Maar omdat ze het boek zo goed vonden gingen ze meer bestellen en het boek aan bekenden geven en bekenden vertellen en zo werd het een succes, maar bij een kleine groep. De groep die je bereikt om iets te veranderen,. Meer mensen heb je dus niet nodig. Guy Kawasaki gelooft niet dat Seth alleen maar kijkt naar het kleinste viable market-gedeelte waar hij hier op doelt, en daar kan ik inkomen, want zo kennen we Seth niet toch? Als je denkt waar komt dit nou weer vandaag. Dit komt van de podcast Remarkable People van Guy Kawasaki die hij blijkbaar net verkocht heeft aan HubSpot, waardoor de remarkable podcast niet meer wordt gesponsord door remarkable, the paper tablet. Jammer, was wel een leuke combi. Maar goed de podcast is er niet minder op geworden. Heb je ooit geluisterd? Guy interviewt allerlei mensen en gaat op zoek naar leringen uit hun carrière. JE zult niet alle afleveringen allemaal even interessant vinden, maar er zijn er genoeg waar je enthousiast van gaat worden. Sommige afleveringen zullen je aan het denken zetten, sommige afleveringen zullen je aan zetten om dingen te doen. En hij sluit altijd af met de vraag waar doe jij je beste denkwerk, en daar komen af en toe verrassende plaatsen uit. Luister zelf maar.
Mooi: het is steeds moeilijker om een boek te schrijven, omdat mensen het steeds moeilijker vinden om een boek te lezen -Seth Godin.
Ok, even terug naar dat geschrijf en wat jullie wel en niet interessant gaan vinden. Ik kan mij voorstellen dat je je nog 1 dag door mijn schrijfsels heen kan worstelen. Maar dan? Je weet dat ik me heb voorgenomen om die 50-.000 woorden te gaan schrijven in de maand november (beetje dom daarom om pas op 9 november te beginnen, want dan moet je dus nog meer woorden per dag gaan typen), laat je me dan na 1 dag zitten? Ga je dan niet beter je best doen om alle dagen te lezen? Zou je niet in de verleiding komen om door te lezen om me zo te steunen bij dit mallotige idee?
Nou, dat zou ik natuurlijk zeer op prijs stellen. En je moet me niet onderschatten ik stel het nu al op prijs dat je zover bent gekomen, want dat had ik al nooit kunnen denken. En ik wil je ook vooral niet ontmoedigen door te zeggen dat je voor vandaag nog niet eens op de helft bent. Al moet ik zeggen dat dat voor mij wel heel ontmoedigend werkt. Ik merk het meteen, de vingers vliegen minder snel over de toetsen, er komen minder leuke ideeën in mijn hoofd, en het gaat me enorm tegen staan. Waarom deden we dit ook alweer?
Laten we iets afspreken, als je het helemaal tot het einde van dit stuk redt, dan schrijf ik morgen niet meer. Dan is dit gewoon het eerste en laatste deel van mijn NaNoWriMo-uitdaging. Dan pak ik het ook nooit meer op en beloof ik dat ik nooit meer mee doe en dat ik je nooit meer zal dwingen om nog eens een keer zo’n stuk over niets van mij laat lezen. Dan probeer ik er gewoon voor te zorgen dat ik de volgende keer iets schrijf dat je wel leuk gaat vinden, waarbij het je geen enkele moeite kost om tot het einde door te lezen, waarbij je niet met mij hoeft te gaan onderhandelen over hoe veel je wel of niet van me moet/gaat lezen. Nee, ik bedoel niet dat je iets van me moet lezen, dat heb ik toch nooit gezegd. Doe nou niet zo boos meteen, ik neem het terug. Ik wil alleen zo graag dat je blijft lezen, dat het je echt wat kan schelen wat ik hier aan het doen ben, dat je oprecht geïnteresseerd bent in wat ik (niet) te zeggen heb en dat je het dan oprecht (veinst) leuk te vinden.
Ok, we hebben het er niet meer over. Ik vertel nog wel even verder over de oplossing voor de emotie-rollercoaster van het einde van het jaar. Schouders ophalen, niets je meer laten raken, koudbloedig worden, een kreng worden. Allemaal oplossingen die velen voor mij al geprobeerd hebben, de een met betere resultaten dan de ander. Serieus, zag je dinges met die whiskyfles achter hoe-heet-ie-ook-alweer aanrennen en schreeuwen? Dat wil ik dus voorkomen, maar ik moet zeggen dat ik de oplossing nog niet gevonden heb. Gisteravond viel ik in een coma na maar anderhalve fles Laphroaig. Wat? Meer trainen? Ja, dat kan natuurlijk ook. Moet wel zeggen dat ik vannacht en eigenlijk ook vandaag niet heel veel meer gevoeld heb dan hoofdpijn. Misschien ben ik wel op de goede weg. Ik ben misschien zelfs wel zo goed op de goede weg dat dit hele schrijfgedoe me ook niets meer kan schelen. Weet je wat. Ik laat het hierbij, ik ga niet verder, ik trek mij terug, ik geef de pijp aan Maarten, ik hang mijn schrijfgerei in de wilgen of een andere boom als die dichterbij is, ik kap ermee.