Willeke: ” Ik kan al klokkijken, want ik heb een horloge. Hier kijk maar.”
Pim: “Maar dan kan je nog geen klokkijken.”
Willeke: “Wel waar ik zie hem toch?”
Pim: “Klokkijken betekent dat je op een klok kunt zien hoe laat het is.”
Willeke: “Oh, maar het is toch helemaal niet belangrijk hoe laat het is?”
Pim: “Jawel, want je moet toch op tijd op school zijn, je moet op tijd thuis zijn en bij al dat soort dingen moet je toch kunnen zien hoe laat het is.”
Willeke: “ Nee hoor, dat doet mij moeder allemaal. Zij zegt wanner ik moet opstaan, zij zegt wanneer ik naar school moet en ze roept me als ik thuis moet komen. Nee, klok kijken betekent dat je ziet wat een klok is. En nog veel belangrijker wat voor klok het is. Dit is een horloge,” zegt Willeke trots terwijl ze haar arm uitsteekt.
Pim lacht haar een beetje uit: “Nee, malle, als je alleen maar weet wat een klok is heb je er niets aan. Alles draait om tijd. Het is heel belangrijk dat je weet hoe laat het is. Het is ook heel moeilijk om klok te kijken, maar dat leer je nog wel.”
Willeke: “Pfft, je bent gewoon jaloers en daarom zeg je dat ik niet kan klokkijken.”
Pim: “Nee hoor, ik heb zelf ook een horloge. Of beter, ik had een horloge maar ik ben er op gaan staan en nu is ie stuk.”
Willeke: “Zie je wel, gewoon jaloers.” En terwijl ze trots naar haar eigen horloge kijkt loopt ze koket weg.
Uit De oude doos is een categorie van verhalen, gedichten en schrijfsels die ik vroeger heb geschreven en op dit moment aan het opnemen ben op mijn website.