Het was zo’n dag met van dat rare weer. Vier seizoenen op één dag. Donkere wolken, sneeuw- en hagelbuien, dan weer een strak blauwe lucht en heel veel wind. Een Nederlandse lentedag. Tegen de bittere kou had ik maar weer mijn dikke winterjas aangetrokken, die ik eigenlijk al weg had gehangen. Ik moest op pad voor een ‘click-and-collect’. De dame in de winkel leek blij dat er iemand binnekwam. Ik mocht best nog even verder winkelen, als ik dat wilde, er was verder niemand. Waar ik dat vroeger fijn had gevonden om de hele winkel voor mezelf te hebben, vond ik het nu gewoon een sneu gezicht. Weer een van die dingen die zo zijn veranderd sinds het begin van de pandemie nu meer dan een jaar geleden.
Ik fietste terug door de zon, Het was rustig op straat. Kruispunten die ‘vroeger’ moelijk waren om over te steken fietste ik nu vlot over. Misschien is niet alle hetzelfde, maar sommige veranderingen , al zijn ze maar tijdelijk, zij best wel fijn. Toch verlang ik terug naar de drukte van voorheen. Een stad hoort een beetje irritant druk te zijn. Anders vind straks iedereen het hier nog leuk. En dan wordt het te druk.
