Ik heb hier al vaker aangegeven dat ik weinig van de mensen begrijp. Toch komt dat gevoel van onbegrip telkens weer terug.
Mensen houden van hebbedingetjes. Waarom? Al die troep, dat zit toch alleen maar in de weg? Als je in het huis van mijn vrouwtje om je heen kijkt, dan zie je dus allemaal spulletjes die ze niet gebruikt. Gooi ze dan weg mens!
Bij ons katten is het een stuk overzichtelijker: een etensbakje, een drinkbakje, een mandje en wat speeltjes. Meer heb je gewoon niet nodig. Nou ja, het is soms natuurlijk wel leuk om wat speeltjes van de buurkat af te pakken…
Mijn vrouwtje heeft bijvoorbeeld een porseleinen boeddhabeeld. Dat is een lachende boeddha en op zijn buik, schouders en armen zitten allemaal kindertjes. Erfstuk van haar opa, dus denk maar niet dat dat ooit weg mag. Ik moet wel een beetje voorzichtig over de kast lopen, anders zou dat lelijke erfstuk zomaar stuk kunnen vallen. Hmm, er komt ineens een gedachte bij me binnnen, nee, dat kan ik niet maken….
Verder hangen er in de kamer Nepalese gebedsvlaggetjes, “aandenken aan een mooie reis”, staan er 6 boekenkasten, “ja, maar ik kan toch geen boeken weggooien”, staat er op de computer een kleine kerstboom, “anders is het zo donker in de kamer met de feestdagen”, en staan er allemaal niet eetbare planten, nu krijg ik alleen een meewarige blik toegeworpen.
Nou ja, zeg niet dat het aan mij ligt als je weer eens boos wordt om alle troep om je heen, ik zou het wel weten.
Het dagboek van Bas is een verzameling van belevenissen van Bas, een je-weet-wel-kater, met sterke opvattingen over de wereld en vooral de mens.